نجوا
آنها می گویند: اما تو این گونه نبودی. تو هیچ گاه از کوشش دست نکشیدی، همواره صبر سرشار از ملایمتت را حفظ کردی، برای تو نا امید شدن از حل مصائب روزگار به منزله راهی بود برای زندگی کردن زیباتر. ولی بسیاری از ما با گذشت زمان از کوشش خود دست برمی داریم، عبادت و بندگی می کنیم ولی چنانچه در بهشت و جهنم را باز ببینیم وجود خود را در افکار همیشگی گم می کنیم. اگرهم اهل قرار باشیم بیشتر وقت ها با سردرگمی حرکاتی را تکرار می کنیم آن هم همه اش بخاطر... ولی نبوغ تو در آن بود که هیچ یک از استعدادهای خداوندی را برای انجام آن همه سختی هدر ندادی در بندگی به حدی رسیدی که دلیل و بهانه خلقت ما شدی، همه اش بخاطر تو بود. در فرزندی پاره تن و مخاطب رسالت رسول شدی و در مادری همین بس که 4 اسوه را برای تکامل نسل های بشریت پروراندی، به آنها همه چیز دادی، حتی سلاحی که با آن فضای درونشان را بیابند، فضایی که هیچ کس حق ورود به آن را ندارد جز خدا و مادر و شیوه همسری ات مانند عشقی بی نظیر برای علی شدن علی بود، عشقی بی واسطه و عادلانه. این روزها علی سرگردان کوچه های بی کسی مدینه و چاه های تنهایی این دیار است هنوز به دنبال کوره راه های عشق فاطمه می گردد. یگانگی و یکتایی این مرگ، مانند واژه ای ساده با ملایمت عشق علی برابری دارد. تو چه کردی که در هر مرحله از بودنت توانستی خود را با تمام تضادهای درونت آشتی دهی؟ و اینجاست که فاطمه، فاطمه می شود... دلم گاهی برای مصداقی می گیرد. همانقدر که دلیل شدی به همان اندازه راه بلد ادامه بندگی زنان عالم بودی ام ابیها: خط این بندگی سال هاست که از مسیر فاطمی خارج شده امروزه تنها کوره راه های زیبایی است که زن را به مقصودی آن هم تا مدتی و نابجا می رساند سراسر این هنر به رنگ و جلوه آمیخته شده و نمی دانم تا زمانی که سر ها در گریبان مویی و اندامی غرق است چگونه در کنارش رسالت بندگی، فرزندی، همسری و مادری و مسئولیت اجتماعی سپری می شود. مادر جان: این ها فاصله شده اند که شاید چیزی جز خط جداسازی نباشند که میان ما و شما ایجاد شده است. شگفتا که چه زمانی باید سپری شود تا ما حقیقت روحی که در بندگی فاطمه جریان داشت را در یابیم.
| Design By : Pichak |
خبرنگاری به رنگ "آبی" هستم. برای بیان ناگفته هایم، قلم، تنها وسیله ارتباطی من است، ولی هنگامی که آن را در دست می گیرم، افکار و کلامم همچون دو آدمی که می خواهند با هم از دری عبور کنند، گاهی با یکدیگر برخورد می کنند و در آستانه درب می مانند، اما هیچ کس و هیچ چیز نمی تواند مرا از بیان کلامم بازدارد.با حرف زدن، کلامم این امکان را می یابد تا حد کافی به ملایمت و یا به جنون برسد.
